The Challenge

 'Men neme een eetlepel kaneelpoeder....Ieder normaal denkend mens kan zich voorstellen dat een grote hap van dit specerij niet echt lekker is. Maar ondanks alle waarschuwingen op internet over bloedneuzen, astma-aanvallen, overgeven, longontstekingen of gewoon even stikken gaan massa's mensen voor de webcam zitten en laten ze zien hoe heldhaftig ze wel niet zijn.  The stupide Cinnamon Challenge.  

Is het om de wereld te laten zien dat ze peper in hun reet hebben, zijn de deelnemers gewoon nieuwsgierig waar de grenzen liggen van leefbaarheid of zijn het individuen zonder karakter, die als makke schapen volgen. Domme schapen die doen wat ze opgedragen wordt, zonder er zelfs maar bij na te denken dat ze weleens iemand kunnen benadelen of kwetsen of misschien wel zichzelf. 

Dit heeft mij een aantal nachten slechter doen slapen. Als iemand die ik liefheb verdriet heeft, door een persoon die ook zo makkelijk een hap kaneel neemt, dan bekruipt me het gevoel van onrechtvaardigheid. En ik kan er niets aan doen. Ik mag er niets aan doen en ik wil er niets aan doen. Omdat iemand er zelf achter moet komen, dat als je geen karakter hebt, de wereld je niets kan bieden, behalve filmpjes van andere lege mensen die denken dat ze er wel mee wegkomen.  Niet realiserend dat ze er een hoop mee kunnen verspelen. 

Want laten we wel wezen,  we groeien toch van respect en respect krijg je niet, dat moet je verdienen. Dat is pas een echte Challenge. Soms met een stapje terug, maar altijd met goede bedoelingen. Laten zien, dat je er bent, er zal zijn. Tonen dat je doet waar je voor staat, niet je schoudertjes ophalen van.....volgende keer.... Nee kunnen zeggen, tegen iets waar je het niet mee eens bent.  Gemeend spijt betuigen, dat je het geprobeerd hebt, maar dat het niet lukte zoals je het in gedachten had, waar je van droomde. 

Men neme een eetlepel kaneelpoeder....welbewust, ondanks alles, dan heb je in mijn ogen op alle vlakken de Challenge verloren.