Jam Session à l'Auberge

Zondagmiddag vijf uur, de waardin tapt haar biertjes. Wat krukken nog koud, maar de atmosfeer warm. Ik kijk omhoog.  Geschiedenis hangt te pronken aan het plafond. Posters, keyboard, herinneringen, alles vergeeld, maar niet vergeten. Apparatuur wordt aangesloten, gitaren gestemd. Whiskey en een peuk strelen de stem om later voor de microfoon te laten zien wat er in huis is. Langzaam komt alles op gang om te doen waar het stadscafé goed in is. Samen muziek maken.

Waar er vaak narigheid heerst in horeca, is het op deze plek alleen maar gezellig. In een vorig leven kwam ik er heel soms, lang geleden. Nu hebben we deze ene zondag in de maand vastgepind in onze agenda. Toen mijn dochtertje van tien een keer mee ging, was het duidelijk voor haar wat ze ging doen met de rest van haar leven. Geen dierenarts of juf, maar ervoor zorgen dat zij haar plekje kan gaan confisqueren, daar bij de rest. Vingervlugge vingertjes die meespelen, met Highway to Hell en Hotel California.

Jaloers zit ik op mijn kruk. Het enige muzikale wat ik heb, zit in mijn voet, die een beetje onzeker meedeint op de muziek. Tekst, ik kan nog geen drie zinnen onthouden. Gelukkig hoort niemand mijn gemurmel door het volume wat de tent vult. De drummer 'Animal' gaat tekeer en mijn gehoor geeft het op. Janis Joplin, Anouk, John Mayer, Amy Winehouse komen voorbij. Van Hillbilly tot Rock, het is maar wie er komt spelen. Black and Blond, de Duo Penotti van de muziek zijn natuurlijk ook aanwezig, inmiddels onderdeel van het meubilair. De muzikale kant van mijn familie.

Dit monumentale pandje in Dordrecht doet zijn naam eer aan. Een stadsherberg was vroeger een plek waar reizigers onderdak vonden, wannneer ze ´s avonds de stad niet meer in konden omdat de stadspoort gesloten was.  Waar de herbergier allerlei pluimage welkom heette, het bier koud stond en hun thuis liet voelen. Maar het is een goede herbergier, wanneer de klanten terug willen komen en zo blijkt dus dat dit muzikale intermezzo op zondagmiddag reizigers uit den vreemde samenbrengt en oude tijden doet herleven.


© Annemarie Markesteijn

Kattebelletje van vandaag: Ben er niet, ik geniet!

Schudden met die billen

Oh, ik heb de kriebels, zin om even de benen te strekken. Het zal wel door het mooie weer komen en al die sportieve mensen die voorbij komen huppelen. Heel eventjes kon ik net op een drafje richting supermarkt, omdat ik een boodschapje vergeten was. Het feit dat met iedere huppel mijn bilpartij naar boven schoot en de zwaartekracht nog harder aan mijn derrière trok, maakte mij van een hinde een ronddenderend nijlpaardje.

Ik heb ooit eens tien kilometer kunnen hardlopen.  Na een training van een paar maanden, behaalde ik dit mijlpaal in mijn onsportieve carrière. In combinatie met fitness en zumba, had ik een conditie van waar je u tegen kon zeggen. Als ik in de spiegel keek, herkende ik mezelf niet. Jeetje wie was die goddelijke griet! Maar om dat strak afgetrainde lichaam zo te houden, moet je wel blijven trainen. Vijf dagen in de week was ik ermee bezig. Voeding aangepast en stug doorgaan. Mijn moeder zei: "Zou je niet eens stoppen, je bent helemaal niet mooi meer".  Helaas zag ik nog steeds dat uitstulpinkje op mijn heup en mijn billen wilde ik echt nog drie centimeter hoger hebben.

Noodgedwongen moest ik stoppen. Een strak figuur moet ook lenig zijn vond ik en inderdaad na wat stretchen zat ik echt wel in die split. Helaas  kwam ik er ook niet meer uit. Acuut hamstring letsel. Weken liep ik mank en van die sexy zumba danseres was weinig over. Ik liep in de houding van mijn  oude buurvrouwtje, die me schaterend met haar rollator overal voorbij sjeesde.  Stomme ouwe tang.

Misschien wordt het inderdaad weer tijd om mijn Nikes op te zoeken. Rustig van wandelen, naar snel lopen en over een tijdje me wagen aan een kilometertje of zo. Ik heb er zo'n zin in. Mijn hamstrings zitten inmiddels goed verpakt en beschermd in een paar extra lagen vet, dus die kunnen weer tegen een stootje. Mijn enige probleem is mijn blaas. Die werkt natuurlijk niet zo best meer. Als ik de afwas ga doen, dan heb ik voordat ik bij de wc ben al in mijn broek geplast. Wat nu als ik ga hardlopen? Bij iedere dreun op de stoep, een druppel de vrije wereld in. Ach, bij flink wat lopen, krijg ik het vanzelf warm en dan verdampt die natte plek heus snel. En naast die zweetlucht die ik meebreng als ik na tien minuten terug ben, valt die urinegeur vast niet meer op.

Verdories, mijn goede voornemens zijn nu al de mist in gegaan. Mijn verhaaltje duurde iets langer dan de bedoeling was. Het is al behoorlijk donker buiten en tegenwoordig is het niet aan te raden om als vrouw zijnde alleen te gaan joggen. Maar aan de andere kant, als ik straks met mijn niets te raden, maar alles te wensen goddelijke lijf in mijn oude joggingbroek stinkend naar urine en zweet mezelf voortsleep, verjaag ik wel alle potloodventers en viespeuken en maak ik de weg vrij voor alle jonge hindes, die denken eeuwig strak te kunnen blijven, door vrolijk te gaan rondhuppelen, niet beseffend dat ook hun billen ooit gaan schudden. Als een nijlpaardje op weg naar de supermarkt.