Tiggy

Elf november is een speciale dag. De dag dat Tiggy jarig is. Inmiddels is ze zeventien jaar. Ik heb haar nog nooit gesproken, nog nooit ontmoet. Toch denk ik altijd even aan haar op deze dag. Zij niet aan mij. Ze kent me niet, alleen van naam, niet beseffend wat voor een impact zij op mijn leven heeft gehad.

Vierentwintig jaar geleden kreeg ik er een vriend bij. En wat voor eentje. Een Englishman in Dordrecht. Een knul die na een bezoek aan de English pub ‘The Boozer’ in de rivier sprong bij het Groothoofd. Hij had het warm. Het was december. Een bengel die soms vrouwen ondergoed droeg en hansopjes, maar dan wel designer. Een schavuit die in zijn blote kont rondreed op mijn fiets, gewoon omdat hij dat al eens had willen doen. Hij als bonus zijn witte kadetten tegen de ruit van het café drukte voor het enthousiaste publiek. Een fantast die op het terras vertelde dat wij uit IJsland kwamen en een miljoen gewonnen hadden. En om iedereen te overtuigen, gaf hij het hele terras een rondje, gewoon omdat hij genoot van de aandacht. Een perverseling die in zijn blote willy rond liep in een overvolle kroeg, urenlang en niemand had het door. Een entertainer met een gouden stem die een saai bedrijfsfeest liet knallen. Dit alles was Nigel, Nigel Wood.

Ach, vele dachten dat ik het met twee mannen hield. Hij woonde bij ons voor maanden. Lachen, gieren, brullen, maar ook zat irritaties. Hapjes uit mijn bonk kaas. De WC urenlang bezet houden. En hij was altijd aanwezig. Druk, stout, levendig, ondeugend en lief. Een dierbaar blok aan mijn been. Wat had hij een liefde in zich. Voor zijn familie, zijn vrienden, collega’s, voor de wereld, voor het leven. Alles eruit halen wat er in zat. Niet dromen, maar doen. Genieten thuis in Lancaster, in Dordrecht, op het werk, overal.

Na een tijdje bracht het werk hem weer thuis en vond daar de liefde van zijn leven. Een telefoontje, ik nam op. Verdriet, niet de vrolijke Nigel. Zijn broer was vermist. Even later weer telefoon. Gevonden aan een boom. De kwajongen was weg, de man was daar, gebroken. But life did go on. Kleine Tiggy maakte zijn verdriet minder. Toch bleef zijn hart bloeden. Hij hield zo van zijn broer. Het was de onmacht, het niet begrijpen.

Een tijdje geleden vond ik een kaart van hem van lang geleden. Op de achterkant van de blote dame stond geschreven dat hij en zijn broer waren overvallen op vakantie. In de val gelopen door een mooie vrouw. Avonturen, lekker eten, ze hadden de tijd van hun leven. Aan het eind stond in kleine letters. I miss you guys! Ik wou dat ik hem nu kon zeggen, dat ik hem ook mis. Helaas kan dat al heel lang niet meer.

Ik heb vele jaren een cadeautje voor haar verjaardag gestuurd naar Lancaster. Als verrassing vanuit Nederland. Tiggy stuurde soms een kaartje terug. Dolblij met het presentje. Voor mijn gevoel zo fijn, dat ik iets kon doen. Meer uit zijn naam. Ze was nog zo klein toen het gebeurde. Zij heeft deze unieke knul en super daddy nooit mogen leren kennen. Alleen de verhalen mogen horen. Door olie op de weg werd hij met zijn broer verenigd. Baby en moeder zwaar gewond. Zomaar was hij weg, verdwenen, onvoorstelbaar.

Esmay heeft haar gevonden op facebook. Wat lijkt ze op haar vader. Niet alleen uiterlijk, maar ook innerlijk. Creatief, de wereld bekijkend vanachter haar camera, de mooie dingen zien in het leven. Een liefdevolle familie met haar ‘vader’, moeder en zusje. Ze vond het zo leuk iets te horen van mijn dochter. Later een berichtje dat ze het fantastisch vond dat ze vroeger pakketjes kreeg uit Nederland, van vrienden van haar vader.

Wat moet ik hier verder nog aan toevoegen, er is geen goede slotzin voor dit verhaal. Alleen gemis, het gemis van een bijzonder mens, die de wereld een beetje mooier kleurde.

Pleepoes

Schone dames in miniscule bikini´s met getuite lippen. Beetje moe word ik soms wel van die vele foto´s die voorbij komen op facebook. Gepost door heren die duidelijk dromen van half blote rondborstige deernes, die als je de fotoshop weghaalt spontaan op hun eigen eega doen lijken. Ach, wij vrouwen kunnen er ook wat van hoor. Alleen ik post geen foto van Gerard Butler op facebook. Ik deel hem niet, ik hou hem lekker voor mezelf.

Natuurlijk is zo´n jonge griet met pronte billen niet te versmaden. Het is een prachtig gezicht, laten we wel wezen. Een jonge hinde waar de jeugd vanaf spat. De ogen glinsterend van onbezonnenheid en oh zo makkelijk de hele dag op hoge hakken paraderend (wacht maar af, na een jaar of twintig ben je blij met je steunzolen).

De Amerikaanse Playboy heeft bloot geweerd. De playpoes moet een jasje aan. Wat een schande. Zoveel mannen die genoten van dat, wat vroeger bij hun eigen vrouw op de juiste plek heeft gezeten. En geloof me, de meeste vrouwen vinden het echt niet erg, dat hun mannetje lief naar posters met gaatjes kijkt. Het enige wat in die gaatjes past is namelijk het nietje.

Mijn eigen vent gamed liever dan gezellig samen een ouderwets tirolersex filmpje kijken knus op de bank. Ik hoor hem al zuchten. Niet van opwindendheid in ieder geval. Nee, zijn dorpje moet afgebouwd worden, voordat hij aan zijn volgende missie kan beginnen. Veel belangrijker dan zijn sexy vrouw, die zo op een poster kan. (In het magazine van Omroep Max). Maar zoals een echte gamer betaamt, fluistert hij iedere avond in mijn oor, dat ik de Lara Croft van zijn dromen ben.

Er is een dame hier in huis, die nog meer doet voor zijn aandacht. ‘s Ochtends wacht ze hem op, languit liggend op bed en knort dat ze op haar buikje gekriebeld wilt worden, geeft hem zachte kusjes en babbelt er vrolijk op los. ‘s Avonds zit ze voor het raam mooi te wezen en als ze de sleutel hoort dan gaat haar kontje parmantig omhoog. Hij is weer thuis! Ze volgt hem continue en komt op plekken samen met hem, waar ik niet welkom ben. Ze mag alles van hem.

Heerlijk die mannen met zoveel passie voor het vrouwelijk schoon. Misschien voor haar grote borsten, haar kleintjes of voor die lapjes die een kind maandenlang heeft zoet gehouden. De pretlichtjes in haar ogen. De manier waarop ze thee inschenkt. Haar onverzadigbaarheid. Het zachte kneepje in zijn schouder of die strakke fitness prinses in de Playboy. Zolang die passie er maar is. De warmte die je voelt als hij naar je kijkt, dat jij de enige bent. Dat hij JOU sexy vindt.

En tja, de dame die hier in huis bijna smekend om zijn aandacht vraagt. Neusje naar voren en kont omhoog. Zij die hem gezelschap houdt, zelfs in het kleinste kamertje in het huis. Ik gun haar dat momentje. Ze mag het van mij. Samen met de man die niet om playmates geeft, maar er toch eentje heeft...

Dat is Minoes, zijn eigen Pleepoes

Van Punk tot Oilily

Al maanden ben ik op zoek naar die speciale antieke klok en mijn hart gaat sneller slaan bij het zien van houten kistjes ingelegd met parelmoer. Een barometer en chinees vaasje sieren de vensterbank en het liefst vervang ik al mijn ikea voor veiling meubilair. Ik, die altijd riep “geen ouderwetse troep” struint nu Marktplaats en rommelmarkten af en waar ik vroeger al gauw zei, akkoord, ben ik nu heer en meester in onderhandelen. Een echte tussen Kunst en Kitsch trien.

Als je jezelf nou eens zou moeten omschrijven, in welke catergorie mens zou je dan vallen? Of waarin zou iemand anders jou zetten? Natuurlijk het is niet altijd netjes om iemand in hokjes te plaatsen, maar we doen het allemaal en soms eigenlijk best wel vaak. Het is een maatschappelijk feit. Hokjes bestaan.

Waar in de jaren zeventig de samenleving door punkers, emo’s, alto’s, kakkers, griffo’s, hard rockers en stuudjes gesierd werd, zien we nu de Basic Bitches, zij die wild worden van Starbucks en Instagram geil. De Steve Jobs copieerders, de normcore jongeren. Zo saai, dat ze origineel zijn en dan hebben we ook nog de extreme original ‘camp’ teenagers, die met witte kniekousen en Björk-knotjes, pastel haarkleuren de Soft Grunge willen terughalen. Begrijp jullie het nog? Geen troost, je bent niet de enige.

Iedere generatie heeft een nieuwe jongerencultuur. Mijn dochter valt onder de Instagrammers en de Tumblr psychology support group. Deze groep jongeren bevindt zich niet op hangplekken en clubs. Nee online is veel veiliger, denken ze. Het grappige is dat jongerenculturen langzaam meegroeien met je eigen ontwikkeling. Ik ging van House naar New Age, van stads naar dorps, van nationaal naar expat, van sociaal naar introvert. Van een whiskey naar een kruidenthee. (Nee, ik ben geen Bio moeder). Misschien een beetje dan.

Laatst was ik op een rommelmarkt van een Vrije School. En alles viel daar op zijn plek. Mijn theorieën en fantasieën over een soort van Oilily moeders met rokken, kaplaarzen, wereldwinkel handtassen en sjawltjes in hun haar. Hun dochtertjes met folklore jurkjes die zingend zelfgebakken speltkoekjes en glutenvrije biologische cupcakes probeerden te verkopen. Misschien niet netjes om mensen zo neer te zetten? Het was echt waar. En het is toch ook niet erg. In hun ogen was ik vast een burgertrut. Met mijn saaie grijze uitgroei haar, zwarte jas en spijkerbroek. Ik vind het heerlijk om saai te zijn.

En zo vindt iedereen zijn draai in onze veelzijdige samenleving en zoeken we plekken op waar we ons een voelen met mensen die op dezelfde lijn zitten. Je groeit mee in culturen die je op dat moment boeien. Van emo tot oilily moeder. Van punker tot kantoorpikkie. Soms werkt het best wel aanstekelijk. En dat is niet altijd even gunstig. Mijn harde onderhandel mentaliteit verdween als sneeuw voor de zon in de Vrije School. Al die antroposofische invloeden daar kostte me meer dan ik gepland had. Maar de koekjes waren heerlijk!

Vakantiesurvival

Volgende week reizen we af naar onze oosterburen. Een weekje roompot survivallen, subtropisch zwemmen, gedateerd huisje en een seniorenvaartochtje over de Moezel. Dit moet vast goed komen, althans als we de komende dagen overleven. Sommige mensen schieten al in de angstmodus op het moment dat de vakantie geboekt wordt.

Ik ben altijd degene die alles regelt. Locatie, datum en hoeveel lakenpakketten er gereserveerd moeten worden. In dit geval maar twee in plaats van vier, want deze zuinigerd vond de prijzen voor dit chemisch ruikende beddengoedje die zelfs bedbeestjes niet kunnen weren aan de veel te hoge kant. “Het is vakantie,” riep mijn eega, “we nemen niets mee!” Om hem tegemoet te komen slaapt hij dus volgende week onder cardboard en ik knus onder mijn eigen lekker ruikende dekbedje.

De lijst met vakantievoorbehoedsmiddelen is onmenselijk lang. Een niet-vergeten-schrift, een to-do schema, een thuisblijfdieren programma en net voor vertrek alle uitzendingen van ‘Gillend Naar Huis’ kijken. Op vakantie gaan is hard werken en als je dan eindelijk tot rust bent gekomen met dat wijntje tussen de bergen mag je fijn weer naar huis en weer heerlijk aan het werk.

Dit geldt niet voor mij, gelukkig. “Wanneer ga jij je koffer nou inpakken mam”, vroeg Merel. Haar koffer staat al drie weken klaar voor vertrek. Iedere dag controleert ze ijverig of ze niets vergeten is. Dat haar kamer ontploft is, dat ziet ze niet. Alleen die koffer. Voor haar rijden we dan ook een beetje om. “Want dan gaan we wel door vier landen hè mam”, zei ze. Dus als bonus lunchen we in Luxemburg.

Ik heb veel gereisd en er is één ding dat ik geleerd heb. Heb vertrouwen dat het goed komt en deal ermee als het tegenvalt. Je pasje, medicijnen en je medereizigers compleet? Toch iets vergeten, maak je niet druk, je pakt toch altijd veel te veel in. Niemand die je daar kent als je met je crocs de bergen beklimt omdat je ANWB wandelvoetwear treurig thuis op je wacht. Kun je ze gelijk terugbrengen, want dragen doe je ze toch nooit meer. Heb je die twee lakensets mooi weer terugverdient.

Ondanks al die ‘gezonde’ vakantiespanning die hier in huis rondhangt, verheug ik me om in de auto te stappen en met mijn gezin even eruit te zijn. En waar voor veel mensen vakantie een test is of hun relatie nog houdbaar is, hebben wij deze survival test vooraf al gehad. Alle lijstjes gecheckt? Yes. Koffers gepakt? Yes dertig keer. Niets vergeten An? Nee lieverds, maak je niet druk. Gelukkig vertrouwen ze op mij en komt alles heus wel goed, met of zonder bedbeestjes.

Fijne vakantie iedereen!

Gewoon lief

Hé jij daar! Gooi die last eens van je schouders, kop in de wind en je ogen even dicht. Droom, zoals je nog nooit gedroomd hebt. Het leven raast toch wel aan je voorbij. Laat je meevoeren op de stromen van de wind.

Hé jij daar! Sta even stil bij de kleine dingen die er wel toe doen. Zet de ellende even stil, gewoon voor even. Je kunt er nu toch niets aan veranderen. Het raast als een storm toch wel door.

Droom lief, droom voor even
Voel lief, wordt blij
Een droom vol liefde
Want dat verdien jij

Ren, ren zoals je nog nooit gerend hebt. Tot alles verdwijnt en de zon schijnt. Buiten adem voelen dat je leeft. De tijd staat even stil. De wereld is van jou. Alleen voor jou. Je schepen verbranden en laat je meenemen op de golven naar een nieuwe horizon.

Droom lief, droom voor even
Voel lief, zet je zorgen opzij
Een droom vol geluk
Want dat verdien jij

Droom lief, droom voor even
Voel lief, het is voorbij
Leef en kijk naar morgen
Want dat verdien jij

Een traantje

Het was een week van uitersten. Vakantiegevoel en wanhoop. Zo goed als onze vrije dagen begonnen zo verdrietig eindigde deze week. Het ver van mijn bed gevoel verdween op slag toen we tijdens onze terugreis het nieuws op de radio hoorde. Een traan voor alle mensen in Nice die klaar wakker geschud zijn. Een traan voor alle mensen die een liefde verloren.

Het is een moeilijke wereld. Zowiezo door al het terreur wat veel mensen wakker houdt, maar het zwakt al gauw weer af naar het schouders ophalen en een vakantie richting Frankrijk is net zo snel weer geboekt. We raken er aan gewend. Ik dacht dat zoiets nooit zou wennen, maar blijkbaar wel. Zolang het jou nog niet persoonlijk heeft geraakt.

Zoals we de bergen in Duitsland beklommen, zo zijn onze dagen gevuld. Een zware weg naar boven, met af en toe uitrusten en op een drafje naar beneden. Misschien wel rennend zonder te kunnen stoppen en dan crashen. Zo ook bij een lief nichtje deze week. Bergen heeft ze verzet, soms met resultaat en soms diepe dalen. Een traantje voor deze sterke meid die weet dat hand in hand wandelen voor nu noodzakelijk is. Tot het moment dat ze durft los te laten.

Het blues gevoel vulde dit weekend. Mensen op straat genietend van alle bandjes tijdens het Big Rivers festival. Het terreur ver achter zich latend. Een staatsgreep en bomaanslagen even opzij geschoven. We gaan door. Geniet! Van de daken schreeuwen `Ik voel me sexy als ik dans`. Ik roep het regelmatig, gewoon lekker thuis.

Heerlijke muziek bij ons favoriete kroegje `De Stadsherberg`. Op de valreep geopend na een onterecht faillissement. Een levenswerk bijna verwoest door bureaucratie. Regeltjes die mensen kapot maken, een ander soort terreur. Een traan van de eigenaar, emotie die vloeide door bier en trots, maar ook wanhoop en teleurstelling. Een zakdoek aangereikt door een gitarist. Net als een hand die even in je schouder knijpt. Kop op!

Maar die traan is belangrijk. Zolang de tranen vloeien, zijn we nog vrij van verharding. De blues in ons hart. De opluchting na stress, ontlading na boosheid en vreugde van de liefde.

Imagine

Er zijn van die momenten dat je beseft, dat je echt in het verkeerde lichaam zit. Die klap in je gezicht komt op momenten van zon, zee, strand en op foto´s. Zo rennend langs de kustlijn als een Baywatch chick is heerlijk, maar dat gevoel verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer je je borsten als dunne lapjes bief voelt klapperen. Het lijkt wel of ze in de ruimte zweven bij iedere sprong die je maakt. Een Marlies Dekker bikini met extra bandjes hoef je echt niet aan met al die natuurlijke striae strepen en die ´so not´ sexy string krijg je vanzelf, omdat je dikke billen dat bikini broekje vanzelf in je spleet drukken. Het imaginary body syndrome.

Oh, ik droom dat ik potloden onder mijn borsten kan stoppen in plaats van etuis. Na ruim een jaar borstvoeding (en ik mag het niet zeggen, nee, maar het moet, het ouder worden...) zijn daar wat ooit mijn borsten waren, maar imagine ze tien centimeter hoger. “Lig je nu alweer op de bank”, wordt me wel eens verweten. “Ja mag ik!” Ik ben moe, maar eigenlijk is mijn uitzicht zo veel en veel beter. Ze liggen weer wat meer op hun plek zucht ik dan.

Mijn dochter zei van het weekend tegen me. “Ik voel me eindelijk prettig in mijn korte broek”. Veel vraagtekens cirkelden boven mijn hoofd. Negentien en gewoon een mooie meid, waarom? Ik voelde me best wel schuldig over het antwoord. Mams was altijd bezig met imaginenen dat slanker mooier was. Door mijn focus op wat perfect is, heeft mijn dochter het gevoel gekregen dat haar figuur ook niet perfect zou zijn. Want ze heeft precies mijn bouw.

Veel vrouwen zijn nu eenmaal vaak bezig met hun lichaam, maar besef dat het bij mij soms best een obsessie was. Vreselijk dat je meerdere momenten op de dag denkt, daar word ik dik van, dat is niet goed voor je. Imagine dat ik ooit weer dat maatje aan kan. Gelukkig voor mijn dochter dat ze dat naast zich neer heeft gelegd. Nu ik nog. Ik heb nog steeds mijn lievelings spijkerbroek in de kast hangen.

Het is niet dat ik ongelukkig word van mijn lichaam. Ik koester de momenten van borstvoeding en zware bevallingen. Ik zie er nu zo uit omdat ik daardoor het mooiste in mijn leven heb gekregen wat je wensen kan. Het is het zo waard. Maar soms, soms imagine ik dat mijn bikini blijft zitten waar het hoort. Maar zolang ik niet struikel over mijn hangers, mag ik eigenlijk niet klagen. En gebeurt dat ooit, dan denk ik aan de tijd dat mijn meiden nog baby's waren en leg ik ze gewoon lieflijk over mijn schouders.

Puberbraille

In de reflectie van de ruit zie ik haar zitten. Hangend tegen de leuning, totaal in haar eigen mobielbeleving. Ik lees mijn boek en zo af en toe val ik terug op haar spiegelbeeld. Het glas loopt wat bol en bij het binnenrijden van een tunnel verandert haar gezicht keer op keer. Alsof ze iedere keer weer anders is. Een echte ´teen´ is ze. Ze zucht wat en haar gezicht betrekt zorgelijk. Het enige wat beweegt zijn haar duimen die vingervlug haar reis beschrijven.

Het lezen van deze jongelingen is net braille. Waar wij vroeger als bakvissen gillend op de fiets leuke jongens stalkten, wandelen nu Pokémon Go pubers richting Pokestops en ontmoeten daar misschien wel de liefde van hun leven. Hun wereld binnendringen is lastig: de muur soms onmetelijk dik door pixels, stress of depressie. Misschien door mijn gebrek aan digitaliteit waarin hun leven is opgebouwd. De maatschappij is veranderd, harder, vijandiger en gewelddadiger. Logisch dat veel tieners in hun eigen wereld gaan leven, omdat het daarbuiten vaak sucks.

Soms denk ik, wakker in godsnaam mijn frustatiesensoren eens aan! Barst los van woede waarom ik een waardeloze moeder ben omdat ik jou nog steeds niet begrijp. Beter dan mij laten zoeken in dat grijze gebied waarin je je bevindt. Ik zie mijn moeder nog met haar handen in het haar staan. Ik wil dat ook! Zou het komen omdat wij volwassenen langzaam vergeten hoe het was om puber te zijn. Of komt het omdat de digerati een nieuw soort illuminati lijkt, waardoor cyberpubers onaantastbaar zijn voor een digibeet.

Ik hoor een riedeltje en het meisje licht op. “Ja mam, ik zit nu in de trein. Nee, dat ben ik niet vergeten, wat zeur je nou. Jaja, ik kijk uit. Goed, ik zie je zo, Ja, bij de fietsenstalling. Mammm, je hoeft geen tien keer gedag te zeggen.” En zachtjes: “ik ook van jou.” Ze stopt haar telefoon weg, staart naar buiten en dan kijkt ze me verlegen aan. “Weet u mijn moeder is echt een zeikerd, maar ik zou haar voor niemand willen ruilen.” Ze staat op en ik duik met een glimlach enigszins opgelucht weer in mijn boek.