Pupa op sokken

Zo, de was hangt weer in het trapgat, zoveel sokken, maar nooit geen paar. Nu liggen enkelen geduldig te wachten. Het magere zonnetje riep, hang het buiten, maar de wind denkt daar anders over. Het is dan wel lente, maar de laatste dagen lijkt het wel herfst. Op dit soort momenten mis ik het voorjaar in Malta. ´s Morgens om half acht startte ik dan mijn autootje, liet eerst de airco zijn werk doen, om wat later in te stappen en richting Saint Michael School te rijden. Helaas voor Merel toen, een school zonder airco.

Wat zag ze er altijd mooi uit in haar uniform. Niet iedereen zal het met me eens zijn, maar ik vond het schooltenue ideaal. Nooit zorgen maken, wat nu weer aan te doen of ruzies waarom ik dat ene t shirt wat ze aan wilde, nog niet gewassen had. Alleen met de vaste datum van de overgang van winter naar zomer uniform had ik wat moeite. Soms was het al zo warm, dat het kind de ganse dag zwetend in de schoolbanken zat.

Een keer had ze per ongeluk blauwe in plaats van witte sokken aan. Een reprimande van de juf aan moeders adres. De volgende keer moest ik Merel maar ophalen om sokken te wisselen. Lang haar los was uit den boze en voor ballet het haar zo strak in een knot, dat de haarwortels op springen stonden. Met hoofdpijn tot gevolg. Het wende, de talloze regels en ze zag er bijna altijd tiptop uit.

Een school, met het uiterlijk van een vesting. De dag verdeelt in vakken. Engels, Maltees, rekenen, ballet voor de meisjes, zodat ze elegante jonge dames zouden worden, voetbal voor de jongens, gym, natuur, drama, catechisme en handvaardigheid. Vijf jaar was ze toen nog maar. Tafels los van elkaar, er moest gewerkt worden tenslotte. Iedere dag huiswerk. Te laat op school, op de gang wachten tot je gehaald werd. Straf, soms in de hoek. Niet luisteren of iets verkeerds doen, er werd tegen je geschreeuwd, maar ja, de meeste Maltesen schreeuwen. Brutaal zijn, daar waagde zich niemand aan. Met regelmaat het bijwonen van de mis, vroeg in de ochtend. Honderden kinderen, sommige nog slapend, zittend op een koude marmeren vloer in de hal van de school. Het hoorde er allemaal bij. Ondanks alle katholieke invloeden is Merel nooit gelovig geworden.

Door gewenning paste Merel zich prima aan. De blonde ‘pupa’ (vertaling: popje)’uit Nederland. Ze was ijverig en haar Maltees was soms beter als menig Maltese klasgenoot. Al zei ze wel, ik spreek het wel, maar weet nog steeds niet wat ik zeg. De vriendelijkheid en behulpzaamheid tussen leerlingen op deze school was opvallend. Iedereen behandelde elkaar met respect. Natuurlijk zaten er herrieschoppers tussen, maar regels, rust en routine hielden die in bedwang.

Iedere keer als we in Malta zijn, bezoeken we haar oude school. Wachtend voor een gesloten hek, tot de school uit is. Dan rent ze met een vaart het schoolplein op, om haar vroegere juf te begroeten met een knuffel. Nu bijna tien, past ze er gelijk weer tussen, komt het trotse Maltese weer even in haar naar boven. Draait haar gedrag om als een blad van een boom. Voelt ze zich weer even als toen ze vijf, zes jaar was.

Inmiddels is dit haar tweede jaar op een Nederlandse school. Nog steeds klein van stuk, zingt ze tegenwoordig mee met ACDC, Highway to Hell. Haar lange blonde haar, woest over de schouders. Hotel California oefenen op gitaarles. Haar uniform ingeruild voor boyfriend jeans en All Stars. Een ‘wat zijn regels’ mentaliteit overschaduwt de tijd op de Saint Michael School. Weg elegante dame, hier bruist een aankomende tiener. De tijd van ‘Pupa’ zijn is over. Soms vraag ik me af, of ze haar identiteit ook ontdekt had in het strakke regime van haar oude school. Maar wat je niet kent, kun je ook niet missen.

En het sokken probleem…

heeft ze afgeschaft…

tegenwoordig draagt ze gewoon twee verschillende.

In the picture

Zal ik...Nee, toch maar niet. Ach, waarom ook niet. Nee, niet die foto. Help, ik heb helemaal geen foto waar ik flateus op sta. Even wat poses voor de spiegel oefenen. Misschien iets de lippen tuiten. Jeetje ik lijk wel een slet. Een droevige look dan. Vast te wanhopig. Dan maar een grote smile. Heb ik echt zoveel rimpels? Ik geef het op!
Opeens was ik er geestelijk aan toe. Waaraan? Aan een vent! Lichamelijk al veel langer, maar dat telde niet mee. Na een paar jaar alleen met de meiden, ging het kriebelen. Gewoon iemand om eens mee uit te gaan, een dagje weg, een avondje bomen. Eens niet een avond de zoveelste herhaling van The Big Bang en Two and a half Men kijken. Stiekem gewoon hopen, op een leuke avond flirten en spannend eindigen.

Nu Esmay de leeftijd heeft om op te passen, besloot ik de stoute schoenen aan te trekken en op vrijdagavond een gezellig café in de stad op te zoeken. Lekker op de fiets, want echt wel dat ik mezelf moed in moest drinken.  Een knusse kroeg in het oude centrum. Oh wat voelde ik mezelf te kijk gezet, zo alleen naar binnen te stappen. Het was gezellig druk. Leuke muziek en de sfeer zat er al goed in. Gelukkig was er in een hoekje bij de bar een kruk vrij.

Met drie wijntjes achter de kiezen was mijn schaamte van alleen komen gauw voorbij. Lichtelijk aangeschoten observeerde ik allerlei pluimage aan de andere kant van de bar. Opvallend dat er alleen maar mannen van middelbare leeftijd zaten. Kalend, onverzorgde snor, jasje uit de jaren tachtig, neushaar, rode ogen, het cabrio typetje en het bierbuikje passeerden de revue. Ik voelde een aantal blikken mijn kant opgaan.

Hee, jij ook hier”, hoorde ik achter me. “Ben je op jacht”, vervolgde hij. Ik keek in het gezicht van mijn ex zwager. “Je hebt groot gelijk hoor, dat je er eens uit gaat. En wat vind je van de alimentatie bar”? Het kwartje viel bij mij. Wat een rund, ben ik toch. Ik was niet de enige die rondkeek. Vanaf de overkant, kwamen de gedachten;  net gescheiden, gekleurd haar, ronde vormen, teut, toch wel lekker ding mijn kant op. Ik stond op, trok mijn jasje aan, rechtte mijn rug en liep wankelend de deur uit van de ‘alimentatie’ bar.

Thuis gooide ik gelijk mijn kleren uit. keek ik eens goed in de spiegel. Mijn make-up zat heus nog aardig. Een knap moedertje van 40 staarde mij aan. Die kroeg was geen succes, zei ik tegen mezelf. Nu de volgende stap. Ik pakte de camera, maakt een foto van mijn spiegelbeeld, zodat deze ietwat wazig was. Even googlen en hoppa, account aangemaakt. Foto toevoegen en nog wat gegevens over mezelf, niet te veel. Verrassingen moeten er zijn. Zo ik ben online. Vermoeid en teleurgesteld dook ik mijn bed in.

De volgende ochtend voelde ik me toch wat door de mangel gehaald. Rustig wakker worden en alles even checken op mijn mobiel.  He, er zitten berichtjes in mijn mail box. Ik kreeg een kleur op mijn wangen. Mijn zelfvertrouwen kreeg een boost. Met een kop sterke koffie achter mijn laptopje en gauw inloggen op mijn account  U heeft tien bezoekers stond er. Zeven hebben een bericht achtergelaten. Zo nieuwsgierig.  Kijk dat doet een mens goed.

Totdat ik mijn foto zag.   

Ik drink nooit meer!

Zeerust

De maand juli loopt alweer ten einde. De schemer valt in en met de regendruppels op de ramen voelt het meer als oktober aan. Onze vakantie bestaat uit lange weekenden en dan moet je een beetje geluk hebben dat het weer meewerkt. Gisteren stormde het en hoe. Buiten ben ik niet geweest, ik zat te genieten op de bank. Dekentje over me heen en luisterend naar de storm en het ruisen van de bomen.

Storm brengt mij melancholie. De eigen wil van de natuur en hoe kwetsbaar we zijn. Veilig binnen of hoofd in de wind en wapperende haren. Vroeger zocht ik het op. Naar het strand en met de rug gebogen de stramme wind trotseren, totdat mijn hoofd leeg was van muizenissen en alleen het huilen van de wind achterbleef. Wat een mooi geluid.

De zee trekt mij altijd. Wat zou het heerlijk zijn om aan het strand te mogen wonen. Met het zingen van de zee wakker worden en ´s avonds naar bed met verwaaid haar en zacht geruis in je oren. Op een zomerse avond, turend naar de horizon. De sterren zo helder dat de zee gloeit. Het kraken van het huisje bij storm en je verkleumde handen opwarmen met warme chocolade melk bij de openhaard. Wat een genot moet dat zijn.

In ons huis, schitteren kaarsjes. Gezellig knus. Op de achtergrond het geluid van opspattend water als er een auto voorbijkomt. Een beker kamille thee staat voor me. Rust. Het hoofd leegmaken van mijn mijmeringen op papier en glimlachend terugdenkend aan al mijn mooie herinneringen. Daar op het strand. Met mijn meiden, rollend van een duin, natte broekspijpen, schelpjes zoeken, of gewoon stil liggen en luisterend.

Vorige week Westen Schouwen een bezoek gebracht. Met zijn allen. Merel in de zee, een lach die niet stopte. Mijn lieve zeemeermin. Een hart in het zand getekend door mijn oudste. Ik, die armen om me heen voelde van de liefde die achter me stond. Fluisterend in mijn oor, hoorde ik zacht ´Ik hou van jou´. Met deze woorden en de warmte van de zon, nam ik afscheid van de zee. Wetende dat deze altijd daar is, wanneer ik hem nodig heb.