Liefde op leeftijd

Er zijn zo van die dingen, waar je liever niet de details van wilt weten. En dat is het liefdesleven van je moedertje. Twee oudjes die behoorlijk innig aan het doen zijn. Na wat mislukte relaties heeft ze eindelijk weer de vlinders in haar buik. En niet alleen in haar buik, volgens mij zitten ze overal. Ik gun het haar, zo op je oude dag opeens de ´ware´ tegen komen.

Volgens mij ben ik de meest nuchtere van de familie, dus hamer ik erop dat de beste man wel een heertje op leeftijd is. Hij zou er in kunnen blijven na een hartstochtelijke nacht. Het advies aan mijn moeder om het rustig aan te doen, sloeg ze natuurlijk in de wind. Genieten nu het nog kan, is haar motto. Hij is pas tachtig hoor, was haar commentaar.

Van Blijdorp naar de Winter Efteling, van spelletje kaarten tot samen kokerellen, het lijkt of ze al tijden bij elkaar zijn. Haar agenda is al aardig gevuld met vrijwilligerswerk en ieder vrij momentje is nu ingevuld met de naam van haar vriendje. Hoe heerlijk voor haar dat er iemand naar haar verlangt en bij haar wilt zijn.

Haar steile haar nu in de krul, ogen opgemaakt en rode lippen.  De saaie blouse en broek verruilt voor chique jurk. Tjonge wat een make over. Ik herkende haar bijna niet. Is dit nu haar echte ik die zo lang verborgen was of werd het tijd voor een nieuwe ik. Het maakt ook niet uit. Ze heeft lol.
Dus nu met 2016 voor de deur, wens ik haar dan ook een fantastisch nieuwjaar met gezelligheid en waardering. Maar dat zal vast wel goed komen.

Proost mam , op de liefde!

De zoethoutas

Zo, de kerstdagen zitten er weer op en het lijkt alsof de koelkast nog net zo vol zit als twee dagen geleden. Je koopt altijd te veel. Op facebook komen foto´s voorbij van mijn moeder. Heerlijk uit eten bij Masterchef Sliedrecht.  Bertha Carpaccio, Bambi bief en als dessert, iets te mooi om waar te zijn. Ach, onze gevulde tafel mocht er ook zijn. De broeken moesten los, dat zegt genoeg. De komende dagen zijn restjesdagen. We gaan door tot het bittere eind. 

Echt uit eten gaan doen we zelden. We zitten wel eens tussen stoffige beren, maar een vijfgangendiner kan ik op mijn buik schrijven. Ik kan me best voorstellen dat met mes en vork eten voor kinderen soms best saai kan zijn, maar voor mij is het ook geen pretje. Het begint al bij de eerste vraag. “Hebben jullie zin om ergens wat te gaan eten?” Het eerste antwoord van mij is al, nee lieverd, Domino's is geen restaurant. 

Dan komt het vullen van de  'zoethoutas'.  Vochtige tissues voor vette monden en handen, die ook altijd handig zijn om gemorste (uitgespuugde) stukjes pizza of andere allerlei van tafel of van de grond op te rapen. Want één servetje is natuurlijk een lachertje met kids. Op een pizza mag blijkbaar geen ansjovis en olijven zitten en teveel kaas, paprika en salami worden zonder pardon van de pizza geveegd.  Ik vraag me dan ook af waarom de kids toch iedere keer weer een pizza willen.  Laatst zette ik een opgewarmde diepvries pizza op tafel,  maar niet voordat ik alle ingrediënten ervan af had geschraapt. Mijn jongste dochter heeft de rest van de dag niet meer tegen me gepraat en nam van narigheid een boterham met hagelslag.  Inmiddels heb ik de pizza op de derde plaats in mijn top drie haatgerechten gezet. 

De tas wordt verder gevuld met tekenpapier en kleurtjes en voordat je het in de gaten hebt, zit je ijverig te kleuren om je kinderen te laten eten.  De Nintendo mag natuurlijk ook niet ontbreken en na het kleuren, hoor je honden blaffen en loop je je hersens te pijnigen met Sudoku, want dochterlief komt maar niet verder. Gelukkig had je toch al geen trek in die pizza, warm is deze net zo vies als koud.  Bovenin de tas prop je als laatste de camera, die alle (gezellige) momenten van de kinderen vast moet leggen.  Uiteten gaan is hard werken.
   
Heb je een keer geen zin om te koken, dan wordt het maar afhaal- of bezorgvoer.  Hou je van verrassingen, dan is dit een must.  Shoarma omarmd door een broodje. Waarom krijgen kinderen geen steenpuisten in hun gezicht van gekruid varken?  Smakelijk werken zij het broodje weg, terwijl ik de wegspringende stukjes zeen en vet doordrenkt van knoflooksaus in mijn mond probeer te houden.  Goed voor een tweede plaats. 

Er zijn ook eetgelegenheden waar je geen zoethoutas nodig hebt.  De kinderen vallen  hun eten gulzig aan en tussendoor zijn ze ijverig aan het spelen, knutselen en puzzelen met het doosje en de inhoud van de door mij gewraakte Happy Meal. Patat zonder zout, of met zoveel zout waardoor je je nieren hoort kreunen en een kleur die eerder wit is dan goudgeel, kipwratten of een bedorven hamburger.  Dit duivelse doosje staat dan ook met stip op nummer één in mijn haatgerechtenlijstje.

Ach, het zal er heus wel eens van komen dat ik en mijn lief chique de Paris ergens gaan degusteren. Maar het liefst heeft Dennis gewoon een menuutje onder zijn neus waarop staat  'onbeperkt spareribs eten'.  Zo zie je maar, komen die vochtige tissues toch weer van pas. Tot die tijd doe ik mezelf gewoon plezier met mijn eigen gemaakte kippensoep, een opgewarmd prakje kroten en een bal gehakt,  een leuke film op televisie en de kinderen vroeg naar bed. En als mijn lief nou de zoethoutas vult met dingetjes voor mij, dan kan mijn avond vast en zeker niet meer stuk.

Compatibel

Oeh, hoor ik van beneden komen, Ah, Ohhhh. Jaaa! Grote hilariteit in Esmay der slaapkamer. De zussen zijn even zoals Mario en Luigi, verbonden door pixels.  Merel mag wat later naar bed, want ze wilde per se een level maken met het van Santa gekregen spelletje Super Mario Maker.  Ik hoor Esmay af en toe zuchten dat het nu wel tijd is dat dit dream team gescheiden wordt.

Eerste kerstdag was een dag zoals kerst hoort te zijn. Na de cadeautjes, lekkere croissantjes, lunch bij mijn broertje en in de namiddag weer in comfy kleren filmpje kijken op bed. Ja op bed, want zodra de nieuwe Xbox One was aangesloten, had Meneer zich geïnstalleerd op de bank en bleef alleen de tv op Merels kamer beschikbaar. Gezellig met haar naar de film 'My neighbour Totoro' gekeken. Geen kerstfilm, maar zo lekker downloaden met je dochter onder haar nieuwe kerstdeken (met chocolaatjes natuurlijk) is het genieten ten top. Dit is voor mij kerst.

Hoe gezellig het ook was, we missen wel de aanwezigheid van een aantal geliefden. Mijn vader zal vast en zeker genieten van een portje samen met zijn broer. Dennis zijn moeder zit aan een advocaatje met slagroom. En wij gaan door, zoals altijd. We bellen, appen, facebooken, mailen en delen al onze gebeurtenissen, herinneringen en gedachten met de wereld.  Maar ondanks al deze mogelijkheden is er helaas geen connectie met de andere zijde.

Het mooiste moment van de dag was het krijgen van een specifiek cadeautje van Esmay.  Gewoon een kleinigheid en eigenlijk iets dat je geeft als je even niets meer weet. Maar het ging om de tekst dat erop stond. Bij het uitpakken van het presentje, werden zijn ogen nat. Hoe blij hij ook is met zijn nieuwe spelcomputer, dit was toch wel het ultieme. Wat heeft hij een geduld gehad, zich moeten aanpassen aan drie mensen, wij maar aan eentje. Zoveel lijntjes uitgegooid. Wat heeft hij gewacht op deze connectie met zijn grote 'dochter'. Gehoopt. En nu eindelijk online verbonden.

Later vanmiddag toen Merel in zijn armen lag te kroelen zei ze: "Het is echt waar hoor wat er op die beker staat". Hij keek Merel aan en ze zei zacht:

"Je bent ECHT EEN SUPERDAD!"

The Wishlist

'I am driving home for Christmas' stond er in mijn whatsapp. Mijn ventje heeft vakantie. Tien minuten nadat mijn lief binnenstapte, kwam mijn grote dochter ook thuis. The family is compleet. Merel ligt moe op de bank na ons rondje kerstkaarten bezorgen op de fiets. (de teller stond op ruim vijftien kilometer)  De poezen dreutelen in de keuken om me heen. Iedereen heeft honger.

Het water kookt en wild schud ik de macaroni erin, te wild natuurlijk want de helft ligt ernaast. Breek mijn nek bijna over de viervoeters die maar blijven zeuren om brokjes en hoor de verhalen van mijn dochter aan. Verdorie, brandt mijn gehakt ook nog aan en vergeten uien te kopen. Een gewone doordeweekse dag. Alleen nu geen Masterchef op de achtergrond, maar Christmas songs.

Mijn boodschappenlijstje ligt op het bureau en af en toe vlieg ik erop af om wat toe te voegen. Er lijkt geen eind aan te komen. De mooiste gerechten proef ik al, maar met mijn kookkunst mag ik blij zijn, dat onze gasten zonder oprispingen naar huis gaan. Kerst geeft stress, hoorde ik net tussen Rudolph en Flappie. Inderdaad, maar kerst zonder stress is ook zo saai.

Ik heb mijn best gedaan op het inpakken van de cadeaus en ze liggen al te pronken onder de boom. Blij dat ik mijn kids dit jaar heb kunnen verwennen, maar niet overdreven. Geen extra's die een uur later al vergeten in de hoek liggen. Esmay kan straks nieuwe levels maken met  Super Mario Maker en Merel krijgt stabilo fijnschrijvers en een capo voor haar gitaar en nog wat snoeperijen natuurlijk.

Mijn lijstje blijft leeg. Natuurlijk zijn er wensen, maar die passen niet onder onze mooi versierde boom.

My Secret Wishlist:

* Een groeispurt voor Merel, die ze zo graag wilt.
* Esmay haar draai gaat vinden in haar opleiding.
* Dat alle kabeltjes die Dennis heeft aangelegd door het hele    huis, doen wat ze moeten doen.
* Dan toch eindelijk die bruiloft:)
* Mijn medicijnen hun werk blijven doen
* Ooit eens fatsoenlijke macaroni kan maken.
* And last but not least:

Dat al jouw wensen en dromen mogen uitkomen.

Fijne Feestdagen iedereen!

Nep of Echt

Wat is het toch met veel vrouwen. Als het erop aan komt, gaan ze allemaal overstag. Er gaat niets boven een echte, wordt er dan gezegd. De grote, de vorm en zelfs de oergeur is allesbepalend.

Jarenlang was ik op zoek naar een vervanger, maar als puntje bij paaltje kwam, koos ik altijd voor een echte prikkende staande . Soms met spijt, want na een tijdje bleek dat het maar van korte duur was. Na een paar weken kwam zijn ruwheid boven water en achteraf bleek dat hij behoorlijk kalend was voor zijn leeftijd. Dat was het moment dat je hem maar gauw buiten de deur moest zetten, maar niet voordat je hem uit frustratie behoorlijk had afgetuigd. Voor hem tien anderen.

Soms had ik geluk en vond ik er eentje met sterren in zijn ogen die me voor weken in de ban hield. Het versieren vond ik het leukste en voor je het wist had je zijn ballen al gekeurd en een piek in je hand. Iedere avond knus bij hem zitten voor een knapperend haardvuurtje. Flesje wijn erbij en zo kwam je toch warm die koude laatste maand van het jaar door. Zelfs als je hem niet meer nodig had, bleef hij nog even hangen, maar wanneer je ging nadenken over je voornemens voor het nieuwe jaar, bleek toch dat je in het komende jaar een nieuwe start wilde maken en voor je het wist was het huis weer leeg en eenzaam.

Ik gooide het over een andere boeg. Met mijn meest sexy jeans liep ik door de winkelstraten in de hoop een appetijtelijk uitziende kompaan aan te treffen. Maar hoe ik ook met mijn kont zwaaide en mijn meest flirterige hoofd opzette, er kwam geen reactie. Dan maar op andere locaties proberen. Parken, buurtsupers en tuincentra liep ik in en uit, maar er was er geen een met wie ik contact kreeg en hopelijk mee naar mijn huis kon dirigeren. Maar uiteindelijk zag ik hem, daar stond hij, breed, stoer en de rug recht, maar na wat verder gekeken te hebben, bleek dit er eentje te zijn die van plan was flink op mijn zak te teren en daar het leven duur is tegenwoordig, moest ik met pijn in mijn hart afscheid van hem nemen.

Met hangende schouders ging ik weer huiswaarts. Mijn dochter probeerde me met troostende woorden wat te kalmeren.”Je vindt er heus wel één mam. Het duurt gewoon wat langer, maar uiteindelijk vind je er één die precies goed voor je is.” Wat voor een moeder ben ik, die haar dochter haar zogenaamde voorbeeld bemoedigende woordjes laat influisteren. “ Jullie moeten er ook mee leven, zei ik met trillende stem. Ik wil niet dat jullie straks zeggen, wat heeft mam nu weer mee naar huis genomen.”

Die avond in mijn bed had ik de knoop doorgehakt. Het was gewoon niet mijn jaar. Met een weemoedig gevoel in mijn buik en hoofd ging ik overstag. Het kon gewoon niet anders.Treurig ging ik de dag erop, richting de stad. Zoekend in winkels naar het meest mooie exemplaar. Het zag er niet uit. Eentje leek meer op een met botox volgespoten Gerard Joling voordat hij zijn beenharen in zijn hoofd had laten transplanteren. Een ander meer op Herman den Blijker, groot en kaal.  Maar ergens tussen al deze zielige hoopjes stond er één die mijn goedkeuring kon dragen. Niet zo groot, maar wel vol en buigzaam. Hij rook naar niets, maar ik heb toch een hekel aan roken. Het voordeel was, dat ik er waarschijnlijk langer plezier van kon hebben dan die ene die mijn portemonnee zou plunderen.

Toen hij eenmaal was geïnstalleerd op de achterbank van de auto, was ik toch wel tevreden. Thuis kroop hij gauw naast de openhaard en de kinderen vonden hem prachtig. 's Avonds was mijn moment. Ik versierde hem zoals ik nog nooit gedaan had.  Zwijgzaam had hij zijn lot aanvaard en het huis opgevuld.

Een paar jaar later, niet meer passend in mijn strakke jeans, de hoop opgegeven, geheel onverwachts, was hij daar. Een grote stoere, een volle en een klein beetje kalend. Zomaar op mijn pad. Het was echt een blijvertje. En wat ben ik dankbaar. Uiteindelijk gaat er niets boven een echte. (met prima ballen en piek)  Eén die me warm houdt en gelukkig maakt, met de kinderen speelt en samen de meest gezellige tijd van het jaar doorbrengt.

Fijne Kerstdagen iedereen!