Zaterdagavond is tegenwoordig Star Wars avond. Wie is er niet opgegroeid met R2-D2 en prinses Leia. We hebben net Episode Two: Attack of the Clones afgerond. De filmmuziek van deze space-opera laat je meevoeren far far away. En wat je eigenlijk niet voor mogelijk had gehouden al die jaren, komt nu steeds dichterbij.
Ik kan het me maar moeilijk voorstellen om een enkeltje Mars te boeken. Er is nog zoveel te ontdekken op planet Earth, laten we maar beginnen in je eigen straat. Vanaf het Leerpark waar veel middelbare scholen zijn, zie ik doordeweeks in grote getale bijzondere wezens voorbijkomen. In alle vormen, kleuren en talen. Mijn buurman loopt wat raar en de achterburen leven ‘s nachts. Zijn we eigenlijk niet allemaal aliens? Legal Aliens dan.
Ondanks dat ieder mens anders is, zijn we niets meer dan een lichaam in het helaal. We vullen ruimte op. Of we deze delen, is de vraag. Een bezoekje aan Area 51 zal dan vast interessanter zijn dan een paar kolonisten op een lege planeet te droppen. Mars one, de aankomende reality soap op de Nederlandse TV. Kunnen we eindelijk Utopia op SBS6 ervan afschoppen. Kijk dit is pas de manier om een nieuwe beschaving op te bouwen. Snelgroeiende planten, 20 vreemde snoeshanen en genoeg eten en drinken totdat de dood volgt. Daar leren we wat van. Je portemonnee kun je thuislaten, want er bevindt zich vast geen Mac langs de Milky Way (maar ja met die Amerikanen weet je maar nooit).
Waar ik me wel zorgen over maak, is hoe het menselijk ras zich ontwikkelt. Het individu lijkt te verdwijnen. De clone is in opkomst. Het kopieergedrag is verontrustend. We kijken niet meer naar elkaar. We luisteren niet meer. De gezichten zijn gericht op schermpjes en we volgen opdrachten. Waar is de fantasie, het theater of drama. Kijkduin is een van de locaties waar de clones zich vermenigvuldigen. Sommigen zien het gevaar en er wordt aktie ondernomen. Attack, neem deze mooie plek weer over en geef het terug aan moeder Aarde.
Soms word ik wakker uit een roes, een roes vol van verplichte of dezelfde handelingen, dag in dag uit. Dan sta ik op en voel me een kolonist. Ik vul het moment met nieuwe akties, proef het moment. Dat niet iedereen me begrijpt, dat maakt niet uit. En dat ze me raar vinden, interesseert me niets. Want diep van binnen voel ik het. The Force is strong. Het neemt me mee naar ongekende hoogtes en dromen. Het laat me dingen doen waarvan ik dacht die nooit te durven. Voor heel even voel ik me een prinses. Een prinses op onze eigen mooie planeet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten