Ze is alweer elf. Elf jaar en bijna een week. De zomervakantie ligt achter ons. Die paar weken vrij, hebben haar een beetje laten groeien in de lengte, maar nog veel meer in grote. Het huppelende meisje naar school is verdwenen. Ik moet om een kus vragen als ze vroeg de deur uit gaat, maar soms kruipt ze ‘s avonds dicht tegen me aan op de bank. Met mijn ogen dicht voelt ze dan weer heel klein aan.
De eerste toets net achter de rug en nu al hebben we het tijdens het avondeten over wat voor toekomst er in het verschiet kan liggen. Achtste groepers hebben het zwaar. Met wapperende handen om haar net gelakte nagels te laten drogen, moet ze besluiten naar wat voor school ze gaat. Een zo belangrijke stap. Niet alleen voor haar, maar ook voor ons. Eisen we niet te veel van haar, juist omdat we weten dat het erin zit.
Ze droomt van studeren, een mooie toekomst (met 27 katten). De liefde voor tekenen, muziek en al een jaar een passie voor recht. “Als ik wil studeren, moet ik nu bewijzen dat ik het kan”, zegt ze. Het liefst tweetalig, plus een beetje Latijn. Digiklassen vindt ze niets, geef haar maar een boek. En zo leest ze avond na avond boek na boek.
Voor de vakantie huilde ze vaak om vergane zaken. Het ‘waarom’ verdriet. Het ‘waarom’ is gelukkig verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor ‘morgen’. De nachten zijn rustig, de night terrors verdwenen. Mijn Esmay is begonnen op de PABO en vandaag zei ze tegen me: ”Ik wil kinderen leren verdraagzaam te zijn tegenover anderen, maar nog belangrijker dat een kind leert van zichzelf te houden, want dan kun je ook van een ander houden.”
“Dit ben ik Mam”, zei Merel net en ze duwde haar schetsboek onder mijn neus. “Ik heb me geprojecteerd zoals ik mezelf zie in de spiegel.”
Zo blij dat ze zichzelf gelukkig ziet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten