Dat ik ooit mijn koffiezetapparaat heb ingeruild voor een senseo machine moet in een vlaag van verstandsverbijstering zijn geweest.. De reden voor de vervanging; snel gezet en nooit teveel. Het went, zo’n natte, kleffe pad van je voorganger eruit lepelen, alleen het spoor van bruine dotten richting prullenbak blijft ergeren. Een caffeine shot uit dit werktuig dient alleen voor het praktische; je op aarde brengen in de vroege ochtend.
Wat ik het meeste mis is het aroma wanneer je een pak snelfiltermaling opent. Die lucht brengt je direct terug naar de tijd van bezoekjes aan opa en oma. Het mooiste op de plank in de ouderwetse keuken was het potje Buisman. Even het neusje erboven hangen en lekker snuiven. Hoeft maar een klein schepje in hoor, kraakte mijn oma dan. Ik geniet dan ook met volle teugen als ik gepruttel hoor bij mijn oudste clienten; de percolators onder de mensen. Zij die geduld hebben en kunnen genieten van deze troost.
Of ik ook een koekje erbij wil. Ik kan geen nee zeggen. Hun verhalen over vroeger verwarmen mij bij ieder slokje dat ik neem. Mijn hand strijkt het tafelkleed glad, alsof je daarmee hun zorgen wegschuift. Het gaat steeds moeizamer voor ze. Sommige dingen worden vergeten. Misschien moet er overgegaan worden op het praktische en vernieuwing. Het verleden het verleden laten.
Ik stel me voor dat als ik oud ben en heel mijn leven gejaagd mijn dag moest beginnen, dat ik daardoor zal vergeten wat belangrijk is. Een moment om te ontspannen, te praten en te luisteren. Eenmaal thuis, knus in het hoekje van de bank, kopje thee erbij neem ik voor even alle tijd, tijd om te mijmeren en te herinneren, want stel je voor dat ik ook ga vergeten als ik oud ben. Dat het verleden vervaagt en mensen verdwijnen en niet meer weet hoe Buisman ruikt. Wat zal ik me dan verdrietig voelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten