Met een laagje vorst op de daken, de kisten met kerstspullen in de woonkamer en nagenietend van de cadeautjes die onverwachts toch in de schoenen zaten, is mijn Kerstgevoel gestegen naar standje hoog volume. Ik kan gewoon niet wachten tot die ouwe morgen acte de présence komt geven en hopelijk heel gauw met schimmel en al weer richting Middellandse Zee vertrekt. Laat de Kerst maar komen!
In mijn laarsje zat een kleine muziekdoosje. Met zweet op mijn voorhoofd draai ik inmiddels al een uur ijverig aan het hendeltje. Wiebelend met de heupen op het ritme van ‘Santa Claus is coming to town’. Kan niet vroeg genoeg beginnen om die marsepeinen aardappeltjes van mijn billen af te trimmen.
De komende weken staan volledig in het teken van gezelligheid. Dat mag ook wel, want na het buikgriepje van dochterlief ben ik echt klaar met emmers, teiltjes, desinfectant en kreten van narigheid. Vandaag is er voor het eerst wat in gebleven en wilde ze echt even naar buiten. Achterop de fiets met papa even de stad in (Geloof dat hij een beetje medelijden had met mijn bijna lege laarsje. Hij had geen idee dat Sint langs zou komen). Maar deze mama hoeft geen bergen cadeautjes. Een blij gezicht, that’s all that counts.
In een van de kisten ligt een stapel oude kerstkaarten van mensen die me lief zijn. Sommige al lang een sterretje aan de hemel. Maar als ik ze lees, zijn ze weer even terug op aarde. Mijn kerst diadeem komt tevoorschijn. Want een kerstboom optuigen zonder mijn eland gewei met rinkelende belletjes op mijn hoofd kan natuurlijk niet.
Knutselwerkjes van beide kids volgen. Wat zijn ze lelijk! Toch ook maar weer in de boom. Ze horen erbij. Dit maakt onze boom, geen gewone kerstboom, maar meer een levensboom. Een boom die groeit met de jaren, want bij iedere versiering die uit de kist komt hoort een leeftijd en verhaal. Dit jaar natuurlijk ook wat nieuwe ornamentjes. Een klarinetje en muzieknoten, want die meid mag met de Phil optreden in het Kunstmin. Wie had dat gedacht! Misschien een vraagteken en een hart erbij voor Esmay. Dat ze haar gevoel moet volgen.
De belletjes rinkelen inmiddels en in mijn uppie ben ik begonnen met het leeghalen van de kisten. Soms moet je gewoon even iets alleen doen. Af en toe een traantje wegpinken. Want dat is kerst. Mirakels uit je leven bij elkaar en even stil staan bij de mensen die je mist en waar je van houdt.
En de kist wordt ieder jaar voller en mooier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten